چشم یکی از اعضای بدن انسان است که مهم‌ترین کارکرد را در شناسایی و کشف دنیای اطراف انسان‌ها دارد. رشد بینایی در لحظه تولد کودکان کامل نیست و این روند تا حدود ۲سالگی ادامه پیدا می کند. هم چنین مشکلات بینایی در میان کودکان بسیار شایع و رایج است اما با وجود این شاید کمتر مورد توجه قرار گیرند.

 با این که برخی مشکلات چشمی را می‌توان با تجویز عینک حل کرد، برخی دیگر به توجه و مراقبت‌های پزشکی بیشتری نیاز دارند و هر چه زودتر متوجه علائم آن در کودک شوید بهتر و مفید تر است.

اختلالات بینایی، نابینایی و کم بینایی، مشکلات در بینایی می باشند. این سه بیماری ها دلایل مختلفی دارند ولی اصلی ترین دلیل برای بروز آن ها ژنتیک می باشد.

تنبلی چشم در کودکان:

شیوع بیماری «آمبلیوپی» یا «تنبلی چشم»، ۴-۳ درصد است. علت تنبلی چشم کودکان، اختلال در سیر تکاملی مغز آنان است. در این اختلال ساختمان چشم کودک سالم است، ولی دید او بسیارکم است.

سیر تکاملی چشم در کودکان تا ۹ سالگی است. اگر تا قبل از ۹ سالگی کودکان، به هر دلیلی تصویر شفافی از محیط اطراف خود نداشته باشد، سیر تکاملی چشم کودک دچار مشکل شده و اصلاح آن به طوری غیرممکن می شود. هرچه کودک سن کمتری داشته باشد، احتمال تنبلی چشم بیشتر و درمان آن نیز آسان تر و سریع تر است.

تنبلی چشم در کودکان ممکن است ارثی نیز باشد. کودکانی که والدین آن ها دچار تنبلی چشم اند، ۶-۴ برابر بیشتر دچار تنبلی چشم می شوند.

کودکانی که زیاد سردرد می‌گیرند:
سردرد و خستگی چشم تنها جز علائمی نیستند که بیانگر خطاهای انکسار نور باشند. اگر اغلب اوقات این مشکل بعد از مطالعه یا دیدن تلویزیون رخ می‌دهد، می‌تواند نشانه چپ‌چشمی یا نامتقارن بودن عضلات چشم باشد.

آزمایش دقیق چشم با تجویز متخصص به‌راحتی می‌تواند به شناسایی این مشکل در کودک کمک کند. استفاده درست از عینک، تمرینات ویژه برای رفع ضعف عضلات و در پاره‌ای موارد جراحی می‌تواند به کاهش مشکل چپ‌چشمی کمک کند.

 مالش چشم‌ها، قرمزی، آبریزش و ترشحات نشانه آلرژی چشم است. این مشکل هم می‌تواند فصلی باشد و هم در تمام طول سال کودکان را آزار دهد. اما اگر کودک سابقه مالش چشم همراه با قرمزی و آبریزش داشته باشد به‌راحتی می‌توان آن را تشخیص داد. در اغلب موارد این مشکل با تورم مختصر مژه‌ها، قرمزی چشم‌ها و ترشح مختصر چرک همراه خواهد بود.

اختلال گلوکوم:

دو نوع اختلال گلوکوم در کودکان وجود دارد که می تواند بر بینایی آن ها تاثیر بگذارد. گلوکومی که در نوزادان دیده می شود و گلوکومی که می تواند در دوران نوجوانی بروز کند.

گلوکوم نوزادان که در اولین ماه های تولد قابل تشخیص می باشد دارای علائمی است، که والدین ممکن است موفق به تشخیص آن گردند. نوزادانی که دارای اختلال گلوکوم هستند ممکن است تمایلی به باز کردن چشم های خود در نورخورشید و روشنایی نداشته و سطح چشمان آنان نیز اشک آلود به نظر رسد. برخی از نوزادانی که دارای اختلال گلوکوم هستند دارای قرینه ای بزرگ بوده و دارای چشمانی هستند که در حد غیر معمولی درشت می باشد.

گلوکوم نوجوانان که در دوران بلوغ پدیدار می شود اغلب دارای علائم مشخصی نمی باشد. بنابراین این اختلال در نوجوانان ممکن است تنها زمانی تشخیص داده شود که تست بینایی انجام گرفته باشد. این اختلال در نوجوانان به صورت ضعف بینایی پدیدار می گردد.

اگر نوجوانان از مشکلاتی نظیر اختلال در دید جانبی و یا دید تونلی رنج برند والدین باید سریعا آنان را نزد یک متخصص ببرند. چراکه این اختلالات در زمان پیشرفت گلوکوم پدیدار می شود.

انسداد مجرای اشکی:

بعد از تولید اشک، مایع اشکی از دو منفذ نزدیک بینی در پلک بالا و پایین وارد کیسه اشکی و از آن جا وارد بینی شده و سپس حلق می شود و از حلق هم بلعیده خواهدشد. تولید اشک دائمی است و تخلیه آن هم در نهایت به صورت بلع است. اگر مجرای اشک بسته شود، اشک وارد حلق نمی شود و از کنار چشم سرازیر خواهدشد.

انسداد باعث می شود اشک تجمع یافته در کیسه عفونت کند و آبریزش چشم با ترشح توأم شود. چشم چنین کودکانی نیمه بسته و دارای ترشح است و اغلب مادران هم سعی می کنند ترشحات را تمیز کنند.

بیش از ۹۰ درصد انسدادها تا ۱ سالگی بهبود می یابند. به دلیل اینکه درمان قطعی به روش جراحی و مستلزم بیهوشیعمومی است و بیهوشی در کودکان کمتر از ۱ سال عوارض بیشتری دارد، پزشکان در این مواقع تا ۱ سالگی صبر می کنند و در صورتی که بهبود حاصل نشد با جراحی انسداد را از بین می برند.

 در این بیماری غشای نازکی مسیر را مسدود کرده است. جراح غشا را با میل های ظریفی از بین می برد و مسیر باز می شود. البته گاهی نمی توان مجرا را باز کرد و باید لوله ای در مجرای اشک کودک تعبیه شود. این لوله ها را بعد از چند ماه در می آورند.

برای انتخاب بهترین راه حل در مواجه با مشکلات رفتاری کودکان، پی بردن به دلایل آن رفتارها و حرکات ها اهمیت دارد. یکی از رفتارهای کودکان که بســیاری از پدر و مادر ها با آن مواجه می‌شوند، قهر‌کردن است. والدین باید این رفتار کودک را در‌صورت تکرار مداوم، کاملا جدی بگیرند و درصدد رفع این رفتارها بکوشند؛ زیرا ممکن است به‌صورت رفتاری دائمی در کودک تثبیت شود.

توجه داشته باشید در بیشتر مواقع رفتارهای کودکان آیینه رفتار بزرگسالان و اطرافیان است. قهر‌کردن کودکان نیز ممکن است آموخته‌شده از رفتار اطرافیان خود باشد. گاهی والدین در زندگی زناشویی خود و در‌مواقع ایجاد کدورت به‌جای صحبت و حل مشکل، به‌دفعات مکرر با یک دیگر قهر می‌کنند، که می‌تواند باعث یادگیری غیرمستقیم این رفتار در کودک آنان شود.

 همچنین ازآن جایی‌که یکی از شیوه‌های تنبیه کودکان، قهر کردن والدین با آن هاست، در‌صورت استفاده نادرست والدین از این روش، علاوه بر‌مفید و کارآمد نبـــودن آن می‌تواند باعث الگوبرداری کودک شـود.

برای پیشگیری از بروز این مشکلات، والدین باید مواظب رفتارهای خود با‌یک دیگر در‌جلوی فرزندانشان باشند. همچنین از روش قهر‌کردن با ‌کودک برای تنبیه و مقابله با رفتارهای نادرست او، در زمان و شیوه‌ مناسب استفاده کنند. این روش را مکرر به کار نگیرند؛ کودک را متوجه دلیل صحبت نکردن با او بکنند؛ مدت سکوت خود را محدود کرده و پس ‌از آن با‌ کودک ارتباط برقرار کنند؛ زیرا اگر زمان قهر طولانی باشد، این رفتار برای کودک کاملا عادی خواهد شد.

قهر کردن کودکان  با والدین خود نشانه چیست؟

قهر کردن رفتاریست که کودکان از پدر و مادر یا اطرافیان خود یاد می گیرند و اصولا برای برآورده شدن خواسته هایشان این عمل را تکرار می کنند، به همین دلیل بهتراست شما به عنوان والدین وقتی  کودکتان کار اشتباهی انجام می دهد مانند قهر کردن، به آن توجه نکنید درمقابل رفتارهای خوبش را تشویقش کنید و به کودک پاداش دهید.

گاهی کودکانی که دچار کمبود محبت و علاقه می شوند، برای جلب توجه نظر اطرافیان و والدین به این رفتار روی می آورند و به همین دلیل از خود بپرسید که آیا در رابطه دیگر رفتارهایش به او توجه داشته اید؟ به مرور زمان به کودکتان یاد بدهید برای بدست آوردن چیزی بهتر است صحبت کند و با قهر کردن چیزی را که می خواهد به دست نمی آورد .

باید به الگوهایی تربیتی که به کودکانمان آموزش می دهیم، توجه کنیم زیرا آن ها در این سنین در حال الگو برداری از اطرافیان می باشند پس داشتن یک الگو مناسب بسیار ضروری و از اهمیت بالایی برخوردار است.

رفتار درست بچه ها را تقویت کنید نه بد رفتاری شان را:

درخواست های مودبانه بچه ها و کودکان را تقویت کنید، نه نالیدن ها و فریاد زدن هایشان را یا سربه سر گذاشتن ها و کج خلقی ها و بد اخلاقی ها و قهر کردن هایشان را. سعی کنید بحث و گفت وگوهای آرامی که در بین تان وجود دارد را چندین برابر کنید، نه مجادله کردن و دعوا و پافشاری و جنگیدن هایی که گاه و بی گاه بین تان به وجود می آید.

تنبیه معقول در نظر بگیرید:

در برابر بچه هایتان از تنبیه هایی استفاده کنید که به آن ها بیاموزد که در برابر اعمال و رفتارشان مسئولند. بچه ها با تنبیه های معقول به خوب زندگی کردن ادامه می دهند. این تنبیه ها می توانند شامل محدود کردن و کوتاه کردن زمان های بیرون بودنشان باشد. فراموش نکنید وقتی از دستشان عصبانی هستید به هیچ عنوان تنبیه نکنید!

بچه ها به حرف های شما اعتماد دارند:

بچه هایتان را به شیوه ای تربیت کنید که در هر موقعیتی به مقتضای آن موقعیت رفتار کنند. به آن ها بیاموزید که تلاش کردن اساسی ترین چیز است. آن ها را در موقعیت های خوب تشویق کنید. وقتی شما فرزندتان را تشویق می کنید، آنها ایمان و اعتماد شما را به خودشان می بینند و در نتیجه به خودشان و توانایی هایشان ایمان می آورند و همین مسئله کمک می کند که کودکان کمتر قهر کنند.

باید این موضوع را در‌نظر داشت که والدین باید فقط به درخواست‌های نامعقول کودک خود پاسخ منفی دهند و از نهی کردن بی‌جا بپرهیزند. اگر پاسخ‌های منفی والدین بیش‌ازحد و نابه جا باشد، محیط پرفشاریو غیر قابل تحملی برای کودک ایجاد می‌شود، که کودک برای رهایی از این فشار ممکن است دست به انتخاب راه‌های مختلفی بزنــد.

 درصورتی‌که والدین به خواسته‌های نامعقول کودک پاسخ منفی دادند، به‌هیچ‌وجه نباید از موضع خود کوتاه بیایند. باید به کودک یاد‌دهند بهترین راه، صحبت کردن و مذاکره درخصوص خواسته‌ خود است ولی اگر پس‌ازآن، بازهم جواب منفی دریافت کرد، چاره‌ای جز پذیرش ندارد و با استفاده از قهر یا گریه راه به‌جایی نخواهند برد.

بهترین راهکار مقابله با رفتار قهرکردن کودک، توجه نکردن در آن لحظه است. والدین باید چهره‌ای کاملا آرام به خود بگیرند و بدون توجه به قهر‌کودک به کار و ارتباط خود ادامه دهند، تا این رفتار‌کودک به‌تدریج کمتر شود، توجه به قهر‌کودک و به‌اصطلاح، کشیدن ناز او در این زمان، باعث تقویت این رفتار و تکرار آن در دفعات بیشتری می‌شود.

همچنین والدین باید کاملا همسوی با یک دیگر رفتار‌کنند. گاهی یکی از والدین به قهر‌کودک بی‌توجهی می‌کند ولی دیگری رفتار عکس را نشان داده و درصدد دلجویی و توجه به کودک برمی‌آید که این رفتاری بسیار اشتباه و غلط است.

تشویق کردن و انرژی دادن به کودک هنگام انجام رفتار صحیح و مناسب باعث می شود کودک انگیزه بیش تری درجهت انجام رفتارها و اعمال مثبت و درست پیدا کند. پدر و مادر و اطرافیان باید به این نکته توجه بسیاری را داشته باشند که هنگام تشویق کردن، نباید به شخصیت کودک برچسب بزنند و فقط باید رفتار او را تحسین و تشویق کنند.

تشویق کودک باید به نوعی باشد که تصویر واقعی عمل کودک را نشان دهد و نباید شکلی اغراق آمیز و غیرواقعی را به خود بگیرد. تشویق جایگاه مهمی در اصول تربیتی در کودکان دارد. یکی از بهترین راه ها برای تشویق کودکان به رفتارهای خوب و صحیح، استفاده از جایزه دادن به کودک است.

تشویق و تحسین کردن کودک یکی از ابزارهای تربیتی مناسب است، که باعث شکوفا شدن کودک می شود. به شرطی که اصول صحیح آن را رعایت کینم . تحسین کودک اگر در مسیر درست و مثبت خود قرار بگیرد باعث می شود تا کودک بتواند استعدادهای درونی خود را شکوفا کند و در مسیر موفقیت آن ها قدم بردارد.

انواع پاداش و تشویق کودکان:   

به طور کلی از ۴ روش می توان کودکان را تشویق و تحسین کرد. هر کدام از این روش ها، یکی از ابعاد وجودی کودک را در بر می گیرد و بخشی از نیاز های او را تامین می کند. برای تقویت رفتارهای کودک بهتر است از هر چهار نوع پاداش و تشویق در موقعیت های مختلف استفاده شود.

شما می توانید ما را از طریق رادیو قصه برای شنیدن قصه کودکانه صوتی و قصه شب با صدای خاله سمینا دنبال کنید.

پاداش و تشویق احساسی:

کودکان نیز مانند همگی انسان ها نیاز به عشق و محبت دارند. توجه به کارهای خوب کودک و دیده شدن از نیازهای هر کودکی است.  در آغوش کشیدن کودک، تماس های چشمی، لبخند زدن، نوازش کردن و بوسیدن از بارزترین و مشخص ترین روش هایی است که والدین به کودک محبت تزریق می کنند.

 گاهی در جمع برای این که به طور مستقیم کودک را مرکز توجه خود قرار ندهید، می توانید با چشمک زدن ها یا لبخندهای رمزی بین خودتان، تایید و توجه لازم را به او بدهید. ایجاد اعتماد به نفس در کودکان کاملا به عهده خانواده است و اگر لطمه ای به اعتماد به نفس او وارد شود به سختی قابل جبران است.

پاداش و تشویق کلامی:

پاداش کلامی یکی از مهم ترین و موثرترین نوع تشویق کردن و پاداش است. کودک یا به طور کلی تمامی انسان ها در هر سن و سالی نیاز به شنیدن تعریف و تایید دیگران دارند.

 این مورد، مخصوصا در مقابل دیگران، به افزایش اعتماد به نفس و عزت نفس کودکان کمک شایانی می کند و باعث ایجاد حس مفید بودن و ارزشمندی در او می شود.

پاداش و تشویق مادی:

این نوع پاداش شامل وسایلی است که کودکان به آن علاقمند هستند و همیشه از داشتن آن لذت می برند. اسباب بازی های متنوع، لوازم تحریر، لباس، خوراکی و حتی در بعضی از موارد پول. ترجیحا در این روش پاداش دهی لوازم و چیزهایی که کودک به آن ها نیاز دارد به عنوان پاداش داده شود. کودکان باید برای رسیدن به این پاداش ها تلاش کنند.

پاداش و تشویق تفریحی یا فعالیتی:

تفریحات و فعالیت های مورد علاقه کودکان نیز می تواند به عنوان پاداش و تشویق استفاده شود. در این مورد باید تفریحاتی که برای کودک لذت بخش و شیرین محسوب می شود، مد نظر قرار بگیرد. نه چیزهایی که پدر و مادر ها فکر می کنند لذت بخش است. برای مثال؛ پارک بردن، سینما رفتن، بازی مورد علاقه و یا خوردن یک بستنی و تنقلات می توانند به عنوان تشویق کودک استفاده شوند.

در برخی از مواقع هم گفته می شود که کودکان را نباید زیاد تشویق کرد چون باگذشت زمان رفتارهای درست و صحیحی که انجام می دادند، دیگر انجام نمی دهند و کم کم از موضوع فاصله می گیرند.

 بعضی دیگر عقیده دارند که کودک را باید زمانی تشویق کرد که لیاقتش را دارد. به این نکته هم باید توجه کرد که سخت گیری زیاد باعث افسار گسیختگی فرزندانتان  می شود .

تغذیه کودکان در سال های ابتدایی زندگی زمینه ساز رشد و سلامتی آن ها در زندگی آینده است. بنابراین تغذیه در این دوران اهمیت ویژه ای پیدا می کند.

روش صحیح غذا دادن به کودکان + بخش اول

بچه‌ها در یک سال اول عمرشان رشد نسبتا سریعی دارند، به‌طوری که اگر موقع تولد وزن‌شان سه کیلو باشد تا پایان سال اول به ۹ تا ۱۰ کیلو می‌رسند. طبیعی است که برای داشتن چنین رشد سریعی به انرژی بسیاری هم نیاز دارند و بیش‌تر غذا می‌خورند، اما با ورود به سال دوم سرعت رشد بچه‌ها کاهش پیدا می‌کند و این روند کند تا نزدیکی‌های سن بلوغ هم ادامه می یابد. پس اگر فکر می‌کنید کاهش میل و اشتهای بچه‌های دو ساله و بزرگ‌تر نسبت به غذا خوردن به‌خاطر بدغذایی است دچار سوءتفاهم شده‌اید.

چند نکته رفتاری مهم در تغذیه کودک:

والدین باید در هنگام غذا دادن به کودک خود مواردی را رعایت کنند که باعث افزایش اشتها و ترغیب کودک به خوردن غذا شود. چند نکته شامل:

۱-دادن وقت كافی در زمان صرف غذا بسیار مهم و ضروری است و باید از شتاب و عجله درهنگام غذاخوردن پرهیز كرد.

۲- دادن غذای یكنواخت و تكراری به کودک سبب بیزاری می شود. حتی اگر غذایی كه مورد علاقه ی كودك است، پشت سرهم و تكراری به كودك داده شود، از خوردن آن خودداری خواهد كرد.

۳- نخوردن برخی از غذاها ممكن است به علت تقلید كودك از اطرافیانش باشد.

۴- خستگی كودك جزمهم ترین عامل از بین بردن اشتهای اوست. بهتر است بعد از استراحت به كودك غذا داده شود.

۵- آب میوه ی طبیعی بهتر از نوع آب میوه های صنعتی آن است چرا كه به نوع صنعتی آن ماده ی قندی، رنگ و ماده ی معطر اضافه شده است.

رفتار پدر و مادرها:

اولین معلم تغذیه هر کودکی مادر اوست. بچه‌ها تا قبل از شروع غذای کمکی تصوری درباره طعم‌های غذاهای مختلف ندارند و در درجه اول مادرها هستند که باعث شکل‌گیری ذائقه کودکان می‌شوند. اگر شما از همان اول طعم خوراکی‌های چرب، شور یا خیلی شیرین را به فرزندتان چشانده باشید، چه‌طور انتظار دارید که او در سه یا چهار سالگی سبزیجات آب‌پز را بدون نق‌نق و بهانه‌گیری بخورد؟

اصولا کودکان موجودات مقلدی هستند و از کوچک‌ترین رفتارهای پدر، مادر و اطرافیان‌شان تقلید می‌کنند. بنابراین عادت‌های غذایی خانواده بر بچه‌ها هم اثر می‌گذارد و بدغذایی بچه‌های کوچک معمولا انعکاسی از روش‌های نادرست تغذیه‌ای خانواده است که با روش‌های مقابله‌ای غلط والدین بدتر هم می‌شود.

خودمختاری در کشیدن غذا: 

محققان براساس تحقیقات خود می‌گویند: این که به کودکان اجازه بدهیم برای خودشان غذا بکشند، آن‌ها را ترغیب و تشویق می‌کند تا انواع تازه ای از غذاها را امتحان کنند. وقتی غذای اعضای خانواده کشیده شده روی میز قرار می‌گیرد، بچه‌ها هرگز توانایی درک علایم گرسنگی را پیدا نمی کنند. توصیه محققان این است که اگر تحمل کمی ریخت و پاش را دارید، به بچه‌ها اجازه بدهید خودشان غذایشان را بکشند. 

والدین عزیز برای آگاهی از روش های تربیتی درست به سایت رادیو قصه به قسمت تعلیم و تربیت کودک و برای کودکان خود به قسمت قصه کودکانه صوتی مراجعه کنید.

زنگ تفریح قبل از غذا خوردن کودک:

برنامه ریزی برای بازی قبل از وعده‌های غذایی، می‌تواند به بیشتر غذاخوردن بچه‌ها کمک بسیاری کند. محققان دریافتند، وجود یک زنگ تفریح پیش از ناهار، مصرف سبزی و میوه‌ها را در کودکان تا ۵۴ درصد افزایش می‌دهد. 

ظاهر غذا را باب میل کودکان درست کنید: 

اصولا بچه ها سبزیجات نمی خورند، چون سبزیجات نه مزه خاصی دارد نه ته دلشان را می گیرد. اگر می خواهید برای مثال فرزندتان سبزی بخورد، آن را در کنار مواد غذایی سیر کننده سرو کنید.
سعی کنید بشقاب غذا را آن گونه که دوست دارد، تزیین کنید. مثلا اگر فرزندتان گوجه فرنگی را در سالاد کنار می گذارد، آن را رنده یا پوره کنید و به سس سالاد بیفزایید.

به زمان گرسنگی او توجه کنید: 

فرزندتان بهتر از شما می داند گرسنه است یا نه. اگر او را مجبور به خوردن کنید، تنظیم اشتهای درونی او به هم می ریزد. اگر فقط چند قاشق غذا می خورد و بعد دلش دسر می خواهد، به او سخت نگیرید. اجازه بدهید لذت خوردن در او شکل بگیرد.

روش صحیح غذا دادن به کودکان + بخش اول

آمارها نشان می دهد بیشتر کودکان مدت ها قبل از ورودشان مدرسه با جعبه جادویی آشنا شده اند. تا جایی که حتی دو سوم نوزادان و کودکان نوپا هم به طور متوسط روزانه دو ساعت تلویزیون تماشا می کنند، درحالی که این وضعیت در کودکان بزرگتر شدت بیشتری دارد، به طوری که آن ها نه تنها به تماشای کارتون ها و برنامه های تلویزیونی قناعت نمی کنند، بلکه خود مجهز به سیستم سیار سی دی کارتون و برنامه کودک های مختلفی هستند، که امکان استفاده از آن باید در هر مکان و هر زمان از شبانه روز نیزبرایشان امکان پذیر باشد.

همواره پزشکان توصیه می کنند که کودکان زیر دو سال نباید تلویزیون تماشا کنند و کودکان بزرگ تر از دو سال نیز باید حداکثر روزی دو ساعت تلویزیون تماشا کنند. بنابراین تماشای زیاد تلویزیون در کودکان آن ها را در آینده با مشکلات مختلفی روبرو می کند.

عوارض تماشای زیاد تلویزیون در کودکان:

محققان در جدیدترین تحقیقاتی که در خصوص کودکان داشته اند، متوجه شده اند تماشای بیش از حد تلویزیون در سن دو سالگی، می تواند بر عادات غلط غذایی در ۱۳ سالگی تاثیر گذار باشد و موجب ایجاد مشکلات تغذیه ای در آن ها شود. 
محققان علوم پزشکی در دانشگاه مونترال کانادا اعلام کردند کودکان دو ساله که بیش از حد تلویزیون تماشا می کنند در بزرگسالی، بیشتر از دیگران به مشکلات تغذیه ای دچار می شوند و عملکرد آنها در مدرسه نیز بسیار ضعیف تر خواهد بود .

 از تماشای تلویزیون و ویدئو هنگام بازی کردن، اجتناب کنید

کودکان به زمانی برای بازی و ارتباط با دوستان‌شان بسیار احتیاج دارند، در این مواقع تلویزیون تنها مانع برای آن‌هاست. یک قانون ثابت در خانواده خود بگذارید و از دیگر والدین نیز بخواهید تا زمانی که کودک شما برای بازی به خانه آن‌ها رفت، به قانون «ممنوعیت تلویزیون در زمان بازی» شما احترام بگذارند.

والدین عزیز برای آگاهی از روش های تربیتی درست به سایت رادیو قصه به قسمت تعلیم و تربیت کودک و برای کودکان خود به قسمت قصه کودکانه صوتی مراجعه کنید.

الگو پذیری کودکان:                        

ذهن کودک مانند لوح سفیدی است که روی آن هیچ خط و شکلی کشیده نشده است، بنابراین کودک به راحتی به وسیله رنگ، شکل، حرکات، رفتار و فلسفه این کارتون‌ها تأثیر می‌پذیرد و حتی امیال و آرزوهایش را از طریق ابراز احساسات و بیان افکار نسبت به تصاویر کارتونی دنبال می‌کند؛ در واقع کودک به وسیله کارتون‌هایی که ساعت‌ها وقت خود را برای تماشای آن صرف کرده، در سراسر زندگی تأثیر می‌پذیرد و از آن ها جهت فکری و روانی می گیرد و حتی یاد می‌گیرد که چگونه در زندگی نقش داشته باشد.

معمولا کودکان از بین شخصیت های انیمیشن هایی که می بیند، الگوهای خودشان را انتخاب می کنند و با همسان‌سازی، الگوبرداری و همانندسازی رفتار، الگوها را در حرکاتشان اجرا و تقلید می‌کنند، مثلا پوشش نامناسب شخصیت های انیمیشن باعث الگوبرداری غلط و مغایر با فرهنگ کشور در کودکان می شود یا مشاهده قهرمان انیمیشن در حال مصرف سیگار، الگوی نادرستی برای آنان است.

از این رو می توان گفت سازندگان کارتون در کشورهای مبدا، گاه از روی غرض ورزی و حتی گاه بدون عمد، فرهنگ، ارزش و هنجارهایی را به تصویر می کشند که با افکار و فرهنگ کودک مصرف کننده سایر کشورها تفاوت و تضاد  بسیاری دارد و بی تردید در این صورت اندیشه ی کودکان از اصالت فرهنگی خویش دور شده و مواجهه با دوگانگی و تضاد شخصیتی و فرهنگی حتمی خواهد بود.

یک برنامه خوب تلویزیونی چه ویژگی های را دارد:
– بچه حوصله اش سر نمی رود
– او را به گوش دادن و سوال پرسیدن تشویق می کند
– به او کمک می کند تا لغات بیشتری یاد بگیرد
– احساس خوبی نسبت به خودش پیدا می کند
– عقاید، نظرات و چیزای خوبی به او یاد می دهد