چشم یکی از اعضای بدن انسان است که مهم‌ترین کارکرد را در شناسایی و کشف دنیای اطراف انسان‌ها دارد. رشد بینایی در لحظه تولد کودکان کامل نیست و این روند تا حدود ۲سالگی ادامه پیدا می کند. هم چنین مشکلات بینایی در میان کودکان بسیار شایع و رایج است اما با وجود این شاید کمتر مورد توجه قرار گیرند.

 با این که برخی مشکلات چشمی را می‌توان با تجویز عینک حل کرد، برخی دیگر به توجه و مراقبت‌های پزشکی بیشتری نیاز دارند و هر چه زودتر متوجه علائم آن در کودک شوید بهتر و مفید تر است.

اختلالات بینایی، نابینایی و کم بینایی، مشکلات در بینایی می باشند. این سه بیماری ها دلایل مختلفی دارند ولی اصلی ترین دلیل برای بروز آن ها ژنتیک می باشد.

تنبلی چشم در کودکان:

شیوع بیماری «آمبلیوپی» یا «تنبلی چشم»، ۴-۳ درصد است. علت تنبلی چشم کودکان، اختلال در سیر تکاملی مغز آنان است. در این اختلال ساختمان چشم کودک سالم است، ولی دید او بسیارکم است.

سیر تکاملی چشم در کودکان تا ۹ سالگی است. اگر تا قبل از ۹ سالگی کودکان، به هر دلیلی تصویر شفافی از محیط اطراف خود نداشته باشد، سیر تکاملی چشم کودک دچار مشکل شده و اصلاح آن به طوری غیرممکن می شود. هرچه کودک سن کمتری داشته باشد، احتمال تنبلی چشم بیشتر و درمان آن نیز آسان تر و سریع تر است.

تنبلی چشم در کودکان ممکن است ارثی نیز باشد. کودکانی که والدین آن ها دچار تنبلی چشم اند، ۶-۴ برابر بیشتر دچار تنبلی چشم می شوند.

کودکانی که زیاد سردرد می‌گیرند:
سردرد و خستگی چشم تنها جز علائمی نیستند که بیانگر خطاهای انکسار نور باشند. اگر اغلب اوقات این مشکل بعد از مطالعه یا دیدن تلویزیون رخ می‌دهد، می‌تواند نشانه چپ‌چشمی یا نامتقارن بودن عضلات چشم باشد.

آزمایش دقیق چشم با تجویز متخصص به‌راحتی می‌تواند به شناسایی این مشکل در کودک کمک کند. استفاده درست از عینک، تمرینات ویژه برای رفع ضعف عضلات و در پاره‌ای موارد جراحی می‌تواند به کاهش مشکل چپ‌چشمی کمک کند.

 مالش چشم‌ها، قرمزی، آبریزش و ترشحات نشانه آلرژی چشم است. این مشکل هم می‌تواند فصلی باشد و هم در تمام طول سال کودکان را آزار دهد. اما اگر کودک سابقه مالش چشم همراه با قرمزی و آبریزش داشته باشد به‌راحتی می‌توان آن را تشخیص داد. در اغلب موارد این مشکل با تورم مختصر مژه‌ها، قرمزی چشم‌ها و ترشح مختصر چرک همراه خواهد بود.

اختلال گلوکوم:

دو نوع اختلال گلوکوم در کودکان وجود دارد که می تواند بر بینایی آن ها تاثیر بگذارد. گلوکومی که در نوزادان دیده می شود و گلوکومی که می تواند در دوران نوجوانی بروز کند.

گلوکوم نوزادان که در اولین ماه های تولد قابل تشخیص می باشد دارای علائمی است، که والدین ممکن است موفق به تشخیص آن گردند. نوزادانی که دارای اختلال گلوکوم هستند ممکن است تمایلی به باز کردن چشم های خود در نورخورشید و روشنایی نداشته و سطح چشمان آنان نیز اشک آلود به نظر رسد. برخی از نوزادانی که دارای اختلال گلوکوم هستند دارای قرینه ای بزرگ بوده و دارای چشمانی هستند که در حد غیر معمولی درشت می باشد.

گلوکوم نوجوانان که در دوران بلوغ پدیدار می شود اغلب دارای علائم مشخصی نمی باشد. بنابراین این اختلال در نوجوانان ممکن است تنها زمانی تشخیص داده شود که تست بینایی انجام گرفته باشد. این اختلال در نوجوانان به صورت ضعف بینایی پدیدار می گردد.

اگر نوجوانان از مشکلاتی نظیر اختلال در دید جانبی و یا دید تونلی رنج برند والدین باید سریعا آنان را نزد یک متخصص ببرند. چراکه این اختلالات در زمان پیشرفت گلوکوم پدیدار می شود.

انسداد مجرای اشکی:

بعد از تولید اشک، مایع اشکی از دو منفذ نزدیک بینی در پلک بالا و پایین وارد کیسه اشکی و از آن جا وارد بینی شده و سپس حلق می شود و از حلق هم بلعیده خواهدشد. تولید اشک دائمی است و تخلیه آن هم در نهایت به صورت بلع است. اگر مجرای اشک بسته شود، اشک وارد حلق نمی شود و از کنار چشم سرازیر خواهدشد.

انسداد باعث می شود اشک تجمع یافته در کیسه عفونت کند و آبریزش چشم با ترشح توأم شود. چشم چنین کودکانی نیمه بسته و دارای ترشح است و اغلب مادران هم سعی می کنند ترشحات را تمیز کنند.

بیش از ۹۰ درصد انسدادها تا ۱ سالگی بهبود می یابند. به دلیل اینکه درمان قطعی به روش جراحی و مستلزم بیهوشیعمومی است و بیهوشی در کودکان کمتر از ۱ سال عوارض بیشتری دارد، پزشکان در این مواقع تا ۱ سالگی صبر می کنند و در صورتی که بهبود حاصل نشد با جراحی انسداد را از بین می برند.

 در این بیماری غشای نازکی مسیر را مسدود کرده است. جراح غشا را با میل های ظریفی از بین می برد و مسیر باز می شود. البته گاهی نمی توان مجرا را باز کرد و باید لوله ای در مجرای اشک کودک تعبیه شود. این لوله ها را بعد از چند ماه در می آورند.

در و کودکانی که هنوز ارتباط مغز و نخاع آنان به طور کامل شکل نگرفته است، تخلیه مثانه به صورت غیر ارادی است، به این معنی که مثانه و روده ها به محض ورود مواد دفعی آن را تخلیه می کنند.

مغزکودکان تا ۲۸ ماهگی تکامل می یابد و توانایی کنترل ادرار را پیدا می کند. برای از پوشک گرفتن کودک روش ها مختلفی وجود دارد که ما یکی از آسان ترین روش ها را برای شما ارائه می دهیم.

زمان مناسب برای از پوشک گرفتن کودک:

 در اکثر کودکان سن توانایی کنترل ادرار ۲۸ ماهگی است اما اگر شما از روش های گوناگونی برای کنترل ادرار و از پوشک گرفتن کودک بهره بردید، و او عملکرد درستی نداشت تمرینات خود را به چند هفته بعد موکول کرده و تمرینات را تکرار کنید.

نگران نباشید برای هر والدینی پدیده از پوشک گرفتن کودک پدیده ای سخت و غیر قابل حل به نظر می رسد، اما می توانید با برنامه ریزی درست آن را حل کنید.

روش درست و کوتاه برای از پوشک گرفتن فرزند:

  از چند روز قبل برای کودک صندلی توالت مخصوص تهیه کرده و او را با امور توالت کردن آشنا کنید. هر موقع که می خواهید با همسرتان به توالت بروید به او بگویید سپس شعری برای توالت بخوانید، این کار سبب می شود که او بپندارد، توالت رفتن یک بازی جالب است.

وقتی کودک حداقل اشتیاقی برای توالت رفتن در خود نشان داد، سه روز برای آموزش به او وقت خود را اختصاص دهید. در روز اول، به کودک شورتی گشاد بپوشانید تا احساس پوشک در او ایجاد نشود. به او بسته ای پوشک نشان بدهید، به او بگویید اگر این ها تمام شوند، دیگر آزادی، زیرا کودکان به برهنه راه رفتن در خانه بسیار علاقه مندند.

هر موقع در او علائمی برای تخلیه خود دیدید، او را به سمت صندلی مخصوص خودش ببرید.  (در روز های اول تشخیص حالات فرزند سخت می باشد شما می توانید آزمایش کنید، یعنی زمان دستشویی او را بدانید و چک کنید تا دو ساعت بعد خشک است یا تر؟ ) او را فقط شب ها پوشک کنید، قبل خواب به صورت امری به او بگویید وقت توالت است و صبح زود راحت ترین لباسش را به او بپوشانید.

این روش کثیفی های زیادی دارد اما در روز های بعد مقدار این آلودگی ها کاهش می یابد. روز دوم، همان کار های روز قبل را انجام دهید فقط با این تفاوت که یک بار  کودک را بیرون ببرید و قبل از بیرون رفتن به او بگویید به دستشویی برود، سپس سریعا به بیرون از منزل با لگن و یک دست لباس بروید و جایی نزدیک منزل پیاده روی کنید.

از کودک خود توقع نداشته باشید یک ساعت دستشویی خود را کنترل کند.  در روز سوم همان کار ها را تکرار کنید اما یکبار صبح و یک بار عصر به بیرون بروید. اگر بعد این کودک خود توالت نکرد، زمان یادگیری را به بعد موکول کنید.

تشویق کردن و انرژی دادن به کودک هنگام انجام رفتار صحیح و مناسب باعث می شود کودک انگیزه بیش تری درجهت انجام رفتارها و اعمال مثبت و درست پیدا کند. پدر و مادر و اطرافیان باید به این نکته توجه بسیاری را داشته باشند که هنگام تشویق کردن، نباید به شخصیت کودک برچسب بزنند و فقط باید رفتار او را تحسین و تشویق کنند.

تشویق کودک باید به نوعی باشد که تصویر واقعی عمل کودک را نشان دهد و نباید شکلی اغراق آمیز و غیرواقعی را به خود بگیرد. تشویق جایگاه مهمی در اصول تربیتی در کودکان دارد. یکی از بهترین راه ها برای تشویق کودکان به رفتارهای خوب و صحیح، استفاده از جایزه دادن به کودک است.

تشویق و تحسین کردن کودک یکی از ابزارهای تربیتی مناسب است، که باعث شکوفا شدن کودک می شود. به شرطی که اصول صحیح آن را رعایت کینم . تحسین کودک اگر در مسیر درست و مثبت خود قرار بگیرد باعث می شود تا کودک بتواند استعدادهای درونی خود را شکوفا کند و در مسیر موفقیت آن ها قدم بردارد.

انواع پاداش و تشویق کودکان:   

به طور کلی از ۴ روش می توان کودکان را تشویق و تحسین کرد. هر کدام از این روش ها، یکی از ابعاد وجودی کودک را در بر می گیرد و بخشی از نیاز های او را تامین می کند. برای تقویت رفتارهای کودک بهتر است از هر چهار نوع پاداش و تشویق در موقعیت های مختلف استفاده شود.

شما می توانید ما را از طریق رادیو قصه برای شنیدن قصه کودکانه صوتی و قصه شب با صدای خاله سمینا دنبال کنید.

پاداش و تشویق احساسی:

کودکان نیز مانند همگی انسان ها نیاز به عشق و محبت دارند. توجه به کارهای خوب کودک و دیده شدن از نیازهای هر کودکی است.  در آغوش کشیدن کودک، تماس های چشمی، لبخند زدن، نوازش کردن و بوسیدن از بارزترین و مشخص ترین روش هایی است که والدین به کودک محبت تزریق می کنند.

 گاهی در جمع برای این که به طور مستقیم کودک را مرکز توجه خود قرار ندهید، می توانید با چشمک زدن ها یا لبخندهای رمزی بین خودتان، تایید و توجه لازم را به او بدهید. ایجاد اعتماد به نفس در کودکان کاملا به عهده خانواده است و اگر لطمه ای به اعتماد به نفس او وارد شود به سختی قابل جبران است.

پاداش و تشویق کلامی:

پاداش کلامی یکی از مهم ترین و موثرترین نوع تشویق کردن و پاداش است. کودک یا به طور کلی تمامی انسان ها در هر سن و سالی نیاز به شنیدن تعریف و تایید دیگران دارند.

 این مورد، مخصوصا در مقابل دیگران، به افزایش اعتماد به نفس و عزت نفس کودکان کمک شایانی می کند و باعث ایجاد حس مفید بودن و ارزشمندی در او می شود.

پاداش و تشویق مادی:

این نوع پاداش شامل وسایلی است که کودکان به آن علاقمند هستند و همیشه از داشتن آن لذت می برند. اسباب بازی های متنوع، لوازم تحریر، لباس، خوراکی و حتی در بعضی از موارد پول. ترجیحا در این روش پاداش دهی لوازم و چیزهایی که کودک به آن ها نیاز دارد به عنوان پاداش داده شود. کودکان باید برای رسیدن به این پاداش ها تلاش کنند.

پاداش و تشویق تفریحی یا فعالیتی:

تفریحات و فعالیت های مورد علاقه کودکان نیز می تواند به عنوان پاداش و تشویق استفاده شود. در این مورد باید تفریحاتی که برای کودک لذت بخش و شیرین محسوب می شود، مد نظر قرار بگیرد. نه چیزهایی که پدر و مادر ها فکر می کنند لذت بخش است. برای مثال؛ پارک بردن، سینما رفتن، بازی مورد علاقه و یا خوردن یک بستنی و تنقلات می توانند به عنوان تشویق کودک استفاده شوند.

در برخی از مواقع هم گفته می شود که کودکان را نباید زیاد تشویق کرد چون باگذشت زمان رفتارهای درست و صحیحی که انجام می دادند، دیگر انجام نمی دهند و کم کم از موضوع فاصله می گیرند.

 بعضی دیگر عقیده دارند که کودک را باید زمانی تشویق کرد که لیاقتش را دارد. به این نکته هم باید توجه کرد که سخت گیری زیاد باعث افسار گسیختگی فرزندانتان  می شود .

سینه خیز رفتن کودکان یکی از جدی‌ترین حرکات بچه‌ها قبل از راه افتادن و حتی چهار دست و پا رفتن است. به طور معمول بچه‌ها بین ۷ تا ۱۰ ماهگی شروع به سینه خیز رفتن می‌کنند. با این حال اگر کودک شما کمی دیرتر از این زمان سینه خیز را شروع کرد، اصلا نگران نشوید.

بعضی از بچه‌ها در مراحل دیگر رشدشان موفق عمل می‌کنند و نباید مراحل رشد جسمانی آن ها را تنها با یک ملاک بسنجید. بعضی از بچه‌ها بدون سپری کردن مرحله سینه خیز ، در همان مرحله اول خودشان را از مبلمان بالا می‌کشند تا بتوانند بایستند.

رشد هر کودکی منحصر به خود اوست و هر کودک، زمانی شروع به سینه خیز رفتن خواهد کرد که آمادگی لازم را در خود داشته باشد. اما اگر کودکی با رسیدن به نه ماهگی هنوز این کار را شروع نکرده باشد، بهتر است در مورد رشد حرکتی او با یک متخصص اطفال مشورت های لازم را داشته باشید.

این که کودک می تواند خودش تنهایی به اطراف سرک بکشد به او حس قدرت و موفقیت می دهد، که همین باعث افزایش اعتماد به نفس در کودک می شود. سینه خیز رفتن کودک او را با جهان بزرگی از اکتشافات رو به رو می کند، و منجر به انجام حرکات سخت تر همانند ایستادن، راه رفتن و در نهایت دویدن می شود.

زمانی که کودکتان به حرکت می افتد، انتظار این را داشته باشید که به همه جا سرک بکشد، پس شما به عنوان والدین وطیفه دارید محیط را برای او آماده کنید و تمام وسایل اضافه را از دور و اطراف جمع کرده و اطمینان حاصل کنید که شی خطرناکی سر راهش قرار نگیرد.

آغاز ماجراجویی‌های کودک و انتخاب یک پوشک مناسب:

زمانی که کودک شما با سینه خیز رفتن ماجراجویی‌هایش را آغاز می‌کند، شما باید پوشک او را تغییر دهید. یکی از بهترین راه‌ها انتخاب پوشک شورتی است که برای دوره سینه خیز بچه‌ها بسیار مفید است.

پوشاندن و درآوردن این پوشک‌ها بسیار آسان است. بنابراین کودک شما می‌تواند به راحتی سینه خیز برود و خیلی زود به بازی کردنش ادامه بدهد و از دنیای کودکی‌اش لذت ببرد.

چگونه می‌توان کودک را در مرحله سینه خیز از خطرات احتمالی حفظ کرد؟

در مرحله اول باید تلاش کنید خانه را برای جلوگیری از بروز خطرات ایمن سازید. بیش از  هر چیز مراقب پلکان‌های خانه باشید. زیرا کودک مانند یک کوهنورد، مشتاق فتح کردن است. بهتر است دست کم تا ۱۸ ماهگی مسیر عبور کودک به سمت پلکان‌ها و سایر جاهای خطرناک را مسدود کنید.

حتی اگر قبلا خانه را ایمن سازی کرده‌اید، باز هم بهتر است کمی تامل کنید و خطرات خانه را کمتر کنید. اگر سطح خانه کف پوش یا سرامیک است، بهتر است آن را با قالی، قالیچه یا موکت بپوشانید و اگر کف خانه چوبی است مراقب باشید که هیچ درزی نداشته باشد که در آن اشیا ریز باقی بماند یا پای کودک آسیب ببیند.

باید گلدان گیاهان، اسباب‎بازی‌های کوچک و لوازم شکستنی را دور از دسترس کودک قرار دهید، اما نباید کنجکاوی طبیعی کودکتان را نسبت به لوازمی که می‌بیند، سرکوب کنید.

تا زمانی که اشیای پر خطر، دور از دسترس هستند، اجازه دهید به سوی پرده‌ها سینه‎خیز برود، پایه‌ میز را لمس کند یا خودش را به یک اسباب‎بازی مورد علاقه اش برساند. به این ترتیب است که او درباره‌ دنیای اطراف خود، اطلاعاتی به‌دست می‌آورد.

 البته، در طول این مرحله لازم است همیشه زمین خانه از مو و کرک تمیز و پاکیزه باشد. همواره اشیای کوچک و خرده‌های نان را که او می‌تواند به دهان بگذارد، از روی زمین جمع کنید.

چه وقتی باید از سینه خیز نرفتن کودک نگران شد:

از آن جا که بعضی از بچه‌ها از مرحله سینه خیز و حتی چهار دست و پا رفتن عبور می‌کنند و مستقیما راه رفتن را آغاز می‌کنند، نیازی نیست خیلی نگران شوید.

با این حال اگر بعد از ۱۲ ماهگی کودک شما هیچ نشانه‌ای از تحرک نشان نداد، باید با پزشک معالج کودکتان در این باره مشورت های لازم را داشته باشید.

کودک تا چه مدت قبل از راه رفتنش سینه خیز می‌رود:

بعد از اینکه دلبندتان سینه خیز رفتن را شروع کرد، ، تنها باید صبر کنید تا اولین قدمش را بردارد. او یاد می‌گیرد چگونه زانوهایش را بکشد و خم کند و با تکیه به یک شی محکم بیاستد.

معمولا کودک شما حدود ۱۲ تا ۱۵ ماهگی شروع به راه رفتن می‌کند اما بعضی از بچه‌ها شاید کمی زودتر یا دیرتر از این زمان شروع به راه رفتن کنند، که نکته کاملا طبیعی است.

بعضی مواقع کودکان عجیب ترین سوال ها را از ما می پرسند. یکی از این سوالات، پرسش درباره خداست که معمولا از سن ۴-۵ سالگی شروع می شود.

اکثر کودکان سوالات خود را با پرسش های خدا کجاست و کیست، خانه او کجاست، خدا از کجا آمده، چه می خورد، آیا خدا پیر شده و….آغاز می کنند. شما باید تصویر درستی از خدا در ذهن کودک خود ایجاد کنید، زیرا آن ها امانتی از سوی پروردگار هستند و ما وظیفه تربیت درست آن ها را داریم.

چگونه ذهنیتی درست بسازیم:

یکی از روش هایی که می توانیم از خدا تصویری خوب در ذهن کودک درست کنیم، داستان گویی است. کودکان در سن های پایین، دنیای داستان و حقیقت را از هم تفکیک نمی کنند و هر داستانی را باور دارند، بهتر است داستان هایی درباره پیامبران و… برای آن ها بخوانید.

رادیو قصه برای کودکان شما انواع داستان ها را به صورت قصه های کودکانه صوتی با صدای خاله سمینا آماده کرده است.

اگر در حین داستان خواندن برای او سوال پیش آمد، با صبر برای او پاسخ آن را توضیح دهید. دیگر کارهایی که می توانید انجام دهید، در حضور کودک جملات منفی درباره خدا استفاده نکنید مثل: خدا لعنتت کنه، خدا مارو دوست نداره یا خدا فلان شخص را مریض کرده و…

نحوه پاسخ گویی صحیح ب فرزندمان:

مهم ترین نکته در این امر توجه به آن است که، شما می توانید در پاسخ گویی به سوالات آن ها از مثال ها و کلمات معمولی در حد فهم فکری آن ها بهره ببرید.

برای مثال: به کودکی که می پرسد خدا چگونه است، می توانید بگویید: او مانند مادر مهربان و از خانه بزرگ تر و قدرتمند تر از پدر است.

او با بزرگ شدن مفهوم خدا را بهتر درک می کند. نگذارید سوال هایش را از شخصی بپرسد که رفتار ناشایستی از خود بروز می دهد، ممکن است کودک شما را به راهی نادرست هدایت کند. سوالات کودک خود را با  صبر و آرامش مطلق پاسخگو باشید.

اگر جواب سوالی را نمی دانستید پاسخ اشتباهی ندهید و از شخصی آگاه بپرسید و به کودک خود بگویید در جست و جوی پاسخی برای سوالت هستم، هم چنین سطح مطالعه خود را درباره خدا بالا ببرید.

یکی دیگر از کارهایی که می توانید انجام دهید، بردن فرزند خود نزد دبیران بسیج و افراد با تجربه مناسب ببرید. همیشه حقیقت را در پاسخگویی مد نظر داشته باشید. اگر کودک سوالی پرسید نظر او را هم درباره آن سوال بپرسید.

در صورت مشاهده رفتار بی ادبانه در کودک خود دنبال منشا آن بگردید، سپس بکوشید بهترین راه حل را برای رفع آن رفتار ها انجام دهید. پدر و مادری که کم ترین آزادی را به کودک خود نمی دهند و نمی گذارند که او کودکی کند، منتظر رفتار غیر معقولانه ای از فرزند خود باشند.

او سعی درشکستن محدودیت های خانواده اش در جمع مهمانی ها دارد. این کودکان سعی می کنند خود را مرکز توجه دیگران کنند، تفاوتی ندارد این توجه خشونت آمیز باشد یا توام با مهربانی و عطوفت.

پیشگیری بهتر از درمان است:

نشانه های اولیه در بی ادبی کودکان مانند: دعوا در محیط های اجتماعی، صدا زدن خانواده به نام کوچک بدون پسوند و پیشوند، به کار بردن دوم شخص مفرد در صحبت با بزرگ تر ها، جار زدن راز های خانوادگی شما، تقلید رفتار شما یا دیگران از روی حرص و عصبانیت، فحاشی یا دست درازی به دیگران، هجوم بردن به طرف دیگران در هنگام عصبانیت و…هستند. اگر این رفتار ها یک الا دو بار صورت گرفت، نشان از بی ادبی قطعی او نیست، به او فرصت دهید و کمی با او صحبت کنید، احتمال دهید با محیط هایی که تعامل دارد، دچار مشکلاتی شده است.

راه حل های طلایی:

اولین گام را در اصلاح رفتار خود بردارید، اولین الگوی کودکان در زندگی پدر و مادر آن ها می باشند، این موضوع را از تقلید های کوچکی که از شما می کنند، می توان فهمید.

شما بهتر از همه کودک خود را می شناسید، اگر رفتار ناشایستی از فرزند خود مشاهده کردید و می دانستید چگونه آن را برطرف کنید، اول با یک فرد آگاه مانند مربی مهد کودک یا افراد با تجربه مشورت کنید. به کودکان خود در هنگام انجام کار های درست توجه کنید، این کار رفتار خوب آن ها را تقویت می کند.

در هنگام انجام کار هایی که باعث جلب نارضایتی شما می شوند با دریغ کردن او از توجه خود و اخمی ملایم، نارضایتی خو را اعلام کنید. با کودکان خود همانند دوستی کوچک برخورد کنید، اما نگذارید احترام بین شما از بین برود تا راحت تر مشکلاتش را با شما در میان بگذارد.

اگر رفتار های آرام شما افاقه نکرد می توانید او را از بعضی چیز ها محروم کنید. مثل حضور در جمع به مدتی کوتاه و.. در صورت تکرار کار زمان را افزایش دهید.

هیچ وقت دست به گفتن  کلماتی که مصادق کودک آزاری هست نزنید.(مانند: من دیگر دوستت ندارم یا من دیگر مادرت نیستم) در زمانی کوتاه ناراحتی خود را در مورد رفتار ناشایست کودک با او در میان بگذارید. کودکتان را همیشه مشغول انجام کاری کنید یا به او مسئولیت های واقعی دهید تا احساس بهتری را لمس کند. خود را به جای کودکتان بگذارید و بهترین رفتاری که می توانید را در آن لحظه نشان دهید.

والدین عزیز برای آگاهی از روش های تربیتی درست به سایت رادیو قصه به قسمت تعلیم و تربیت کودک و برای کودکان خود به قسمت قصه کودکانه صوتی مراجعه کنید.

دندان در آوردنِ نوزاد اگرچه برای پدر و مادرشان هیجان‌انگیز است، اما کودک کمتر از این تغییر ظاهری که ایجاد می شود خوشحال است.

دندان در آوردن کودک و روش های کاهش درد + بخش دوم

با ظاهر شدن نشانه‌های رشد دندان روی لثه های کودک، نوزاد با احساس درد و بی تابی، ورم و آب ریزش دهان روبروخواهد شد. همچنین ممکن است در خوابیدن و خوردن هم برای مدت کوتاهی دچار مشکلاتی شود.

 دندان در آوردن کودکان دوره ای بسیار مهم و البته پردردی برای کودکان است. به راحتی می توان درک کرد که شکافته شدن لثه برای بیرون زدن دندان چقدر دردناک است.

علائم دندان در آوردن:

نوزادان با هم دیگر متفاوت هستند و نمی‌توان فرمول خاصی را برای همه‌ آن ها ارائه داد، اما به طور کلی نشانه‌هایی وجود دارد که شما با توجه به آن ها می‌توانید دلیل ناراحتی نوزادتان را متوجه شوید. نیش زدن دندان‌های شیری در کودکان معمولا با علائمی شبیه سرماخوردگی همراه است.

یکی از اولین نشانه‌های دندان در آوردن سرازیر شدن آب دهان کودک است. نوزادی که اولین دندان‌هایش در راه است، آب دهان فراوانی تولید می‌کند و زمین و زمان را نیز خیس می‌کند.

کسی به طور کلی نمی‌داند چرا کودکان در این زمان بزاق دهان بیشتری را ترشح می‌کنند، اما از نظر علمی تاحدودی ثابت شده که لثه‌های متورم و افزایش حرکت ماهیچه‌های دهان میل به جویدن و گاز زدن را در کودکان بیشتر می‌کند و این امر باعث می‌شود غدد بزاقی تحریک شده و بزاق بیشتری را تولید کنند.

ممکن است در این دوره احساس کنید کودک‌تان بی‌قرار‌تر و بد اخلاق‌تر از قبل شده، خوب نمی‌خوابد و استراحت کافی ندارد، اشتهایش کم شده، بهانه‌گیری می‌کند و تب خفیف و آبریزش بینی نیز دارد. اگر مطمئن هستید سرما نخورده، نگران نباشید.

 این ها همه از علائم نیش زدن اولین دندان‌هاست. با توجه به تشابه علائم نیش زدن دندان‌ها با سرماخوردگی، بهتر است پیش از هر اقدامی با پزشک معالج مشورت کنید تا مطمئن شوید راه درست را در پیش گرفته‌اید.

رادیو قصه برای کودکان شما انواع داستان ها را به صورت قصه های کودکانه صوتی با صدای خاله سمینا آماده کرده است.

کاهش درد دندان در آوردن در کودکان

  حوله لطیف و بابونه: 

یک حوله نرم و لطیف کوچک را با چای بابونه مرطوب کنید و آن را در فریزر قرار دهید تا کمی سفت شود. بابونه به آرام شدت لثه ها کمک می کند و علاوه بر آن بافت حوله و سردی آن به کرخت شدن لثه ها و بهتر شدن آن ها نیز کمک می کند.

مسكن‌ها:
اگر هيچ يك از اين موارد در مورد كودك شما كارساز و چاره ساز نبود، نياز به يك كاهش دهنده درد داريد. معمولاً پزشكان مصرف داروهايي مثل استامينوفن را در این مواقع توصيه مي‌كنند، اما دقت داشته باشيد كه هيچ‌گاه به شيرخواران زير سه ماه بدون تجويز پزشك هيچ دارويي ندهيد.

 در مورد نوزادان شش ماهه، مي‌توانيد با نظر پزشك مسكن‌ ديگري استفاده كنيد. به خاطر داشته باشيد كه اين داروها مي‌‌توانند معده را تحريك كنند و مشكلاتي را در کودک به وجود آورند؛ مثل بالا آوردن غذا و شيري كه نوزاد خورده است.

آسپرين يكي ديگر از مسكن‌هاست، اما نبايد كودكان، نوجوانان و جوانان زير ۱۹ سال به طور سرخود از آن استفاده كنند. آسپيرين را به كودك خود ندهيد و آن را روي لثه‌اش نماليد، چرا كه ممكن است باعث بروز يك بيماري خطرناك (سندرم ري) شود و زندگي‌اش را تهديد كند.

 هویج تازه: 

دقت داشته باشید که هویج نباید یخ زده باشد. حتما از هویج کامل استفاده کنید تا کودک نتواند آن را گاز بزند و در گلویش بپرد. بهتر است از هویج های بزرگ وبسیار سرد استفاده کنید که در آرام کردن درد و التهاب لثه به کودک کمک کند.

دندان در آوردن کودک و روش های کاهش درد + بخش دوم

این که چرا کودکان در بعضی از موارد می‌ترسند، مورد توجه بسیاری از صاحبنظران رشد کودک و روانشناسان بوده است. برخی از محققان عوامل زیستی و محیطی را به عنوان علت برخی از ترس‌ها در کودکان عنوان کرده‌اند و برخی دیگر عوامل روان شناختی، عوامل خانوادگی و سایر عوامل را مطرح کرده‌اند.

انواع ترس در کودکان و روش های کنترل آن + بخش اول

در برخی اوقات ترسی که کودکان از خود نشان می‌دهند به یک نیاز روحی و روانی ارتباط دارد. مثلا کودکی که ترس از مدرسه را نشان می‌دهد، ممکن است از لحاظ روانی وابستگی زیادی به والدین خود داشته باشد و ترس او در واقع ریشه در این وابستگی کودک دارد.

 تقریبا همه آدم‌ها حس ترس را در خود تجربه کرده‌اند. البته در مورد بعضی افراد این حس موقتی و گذرا است. اما گاهی اوقات هم به یک ترس همیشگی و آزاردهنده تبدیل می‌شود، که زندگی طبیعی فرد را به کل مختل می‌کند. هر چند روان‌پزشکان ترسیدن را یک واکنشی طبیعی و ضروری برای حفاظت از جان افراد در برابر خطرات احتمالی می‌دانند، اما در صورتی که این واکنش طبیعی به طور وسواس گونه‌ای از حالت اعتدال و عادی خود خارج شود و همه زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد به فوبیا تبدیل می‌شود.

علل و ریشه های بعضی از ترس ها در کودکان:

۱-گاهی والدین می‌توانند الگوهای ویژه‌ای از ترس را به کودکان خود آموزش و انتقال دهند. برای مثال مادری که از حشرات می ترسد، همین ترس خود را به کودک نیز منتقل می کند.

۲- جدایی از مادر، خانه، سایر اعضای خانواده و دوستان

۳- ترس از گم شدن در مدرسه، بیمارستان و مراکز مختلف دیگر

۴- دادن پاسخ‌های اشتباه به سوالات کودک

۵- تهدید کردن کودک برای برقراری نظم و انضباط در خانه نیز ممکن است باعث ترس کودک از مراکز بهداشتی و فرآیند درمان شود. مثلا به کودک گفته شود: «اگر غذا نخوری، می‌گم دکتر آمپولت بزند».

۶- رشد نا مناسب عاطفی و مغزی کودک

۷- ویژگی‌های شخصیتی خود کودک نظیر، عوامل زیستی، سرشتی و آمادگی‌های فطری اولیه و داشتن بدنی آسیب‌پذیر و نحیف.

ترس از کابوس در کودکان:

رویاهای بد و کابوس، نمونه ی مشخصی از کشمکش های کودک با تفاوت های بین واقعیت و تخیل است. شاید کودکان نتوانند کابوس ها و خواب های خود را به زبان بیاورند، اما ناراحتیشان را از آن کابوس ها با این رفتارها نشان می دهند، مکرر از خواب بیدار می شوند، جیغ می زنند یا گریه می کنند، داستان های نامفهوم درباره آنچه دیده اند می گویند یا از خوابیدن می ترسند.

کودک را بعد از کابوس، با کمک وسایل مورد علاقه اش مانند پتو یا عروسکش آرام کنید. به او اطمینان خاطر دهید که در کنارش هستید. اگر او به طور مداوم کابوس های بسیار وحشتناک می بیند، با پزشک معالج صحبت کنید. ممکن است کودک دچار هراس شبانه شده باشد که جای نگرانی ندارد و مشاورت با یک پزشک می تواند مشکل را حل کند.

ترس از جدایی در کودکان:

 طبیعی است که وقتی مراقب اصلی کودک او را تنها می گذارد، مضطرب و نگران شود و بترسد. یک خداحافظی خوب. همیشه او را پیش یک مراقب آشنا و مورد اعتماد خود بگذارید و هر دفعه یک خداحافظی مختصر و زیبا داشته باشید. قبل از این که بروید و کودک را ترک کنید، او را سرگرم انجام کاری کنید. حتما از او خداحافظی کنید و یکدفعه ناپدید نشوید. می توانید هنگام خداحافظی به او اطمینان دهید که حتما بر می گردید. وقتی از او جدا می شوید، تمام سعی خود را بکنید تا همان لحظه دوباره برنگردید.

درمان‌های پزشکی: 

گاهی کودک از نظر جسمی دچار ضعف‌های بدنی شده است و این ضعف زمینه را برای ترس کودک ایجاد کرده است. اختلالات غدد و ترشحات اضافی ممکن است با تأثیر بر سیستم بدن سبب مشکلات و اختلالاتی چون ترس در کودکان شوند.

برای درمان ترس در کودکان چه باید کرد:

روان شناسان برای کاهش ترس‌های کودکان راه های زیادی را پیشنهاد می‌کنند. آن ها در مرحله اول به والدین توصیه می‌کنند که در رفع مشکل کودک عجولانه تصمیم نگیرند. عجله و شتابزدگی آن ها در کاهش ترس کودک می‌تواند به جای درمان ، اضطراب و ترس او را افزایش دهد.

این ترس معمولا به تدریج از بین می‌رود و لازم است والدین با خونسردی و آرامش اقدام به کاهش این ترس‌ها نمایند. توصیه بعدی روان شناسان این است که هرگز کودکان را به خاطر ترسی که دارند تحقیر و سرزنش نکنیم. هر چند دلیل ترس از نظر ما بزرگترها کاملا غیر منطقی و نامعقول به نظر می‌رسد، اما خود کودک چنین احساسی را نسبت به ترس های خود ندارد و نمی‌تواند غیر منطقی بودن ترس خود را درک کند و سرزنش به او کمکی نخواهد کرد.

انواع ترس در کودکان و روش های کنترل آن + بخش اول

شما می توانید ما را از طریق رادیو قصه برای شنیدن قصه کودکانه صوتی و قصه شب با صدای خاله سمینا دنبال کنید.