یکی از مسائل بسیار مهم و پیچیده تربیتی که اکثر پدران و مادران در آن دچار تردیدند، چگونگی برخورد با آنان با کارهای نادرست کودکان است، به طوری که بیشتر اوقات والدین متحیر می مانند که در مقابل خطاها و کج خلقی های فرزندانشان و روی برتافتن آنان از توصیه ها و راهنمایی ها چه واکنشی نشان دهند. اگر در مقابل کارهای زشت و ناپسند آنان سکوت کنند کودکان بر خطاهای خود افزوده و جسارت بیشتری پیدا می کنند، و اگر عکس العمل نشان داده و فرزندان را تنبیه کنند چه بسا که مشکلات دیگری هم بیافرینند.
در مورد تنبیه فرزندان یک رای باشید:
تنبیه کردن کودک به معنای اصلاح کردن و آگاه کردن می باشد و اگر والدین به وسیله تنبیه فقط خشم خود را فرو نشانند، دیگر به معنای تنبیه نیست زیرا باعث اصلاح رفتار کودک نمی شوند.
تنبیه کردن نادرست کودکان می تواند آسیب های روانی و تبعاتی مانند فرار از مدرسه، بزهکاری، اعتیاد یاعدم پیشرفت شغلی برای کودکان به همراه داشته باشد. مهم ترین نکته در تنبیه کودکان یک نظر بودن والدین بر سر تنبیه کودک خود است .
تنبیه بدنی به ایجاد فاصله میان والدین و کودک منجر می شود. فرزندانی که به والدین خود، به عنوان مربی تنبیه کننده می نگرند ، بیشتر از آن ها دوری می کنند ، از آن ها می ترسند و در نهایت به پدر و مادر خود به عنوان قدرتی دوست داشتنی احترام نمی گذارند.
دلیل دیگر بی علاقگی بسیاری از روانشناسان به تنبیه بدنی به عنوان روش تربیتی ، این است که این روش به ندرت موثراست. در میان صدها مراجعه کننده ای که از آن ها در مورد تنبیه بدنی سوال می شود، اکثر آنان در نهایت اذعان می داشتند که تنبیه بدنی پاسخگونیست این کار اغلب منجر به تنبیه بیشتر و سخت تر شده و شکاف عمیق تری میان کودک و پدر به وجود می آورد..
اثرات تنبیه روی رفتار کودکان:
تنبیه کودکان به افزایش رفتارهای نادرست در آن ها منجر می‌شود. تنبیه کودکان آن ها را عصبانی می‌کند و در لاک دفاعی خود فرو می‌برد. تنبیه ترشح هورمون آدرنالین و سایر هورمون‌های مرتبط با واکنش‌های جنگ، گریز را در بدن کودکان آغاز می‌کند و انگیزه‌‌ی استدلال منطقی و همیاری را سرد می‌کند.
کودک در مواجهه با تنبیه به سرعت رفتارِ «بد» منجر به تنبیه را فراموش می‌کند، آن ها حتی وقتی دارند احساسات تلخ پس از تنبیه را طی هفته‌های آینده پردازش می‌کنند، چیزی از دلیل اصلی تنبیه‌شان به یاد نمی‌آورند. اگر قرارباشد کودکان از تنبیه، درسی بیاموزند آن درس دروغ‌گویی و پرهیز از به دام افتادن دوباره خواهد بود.
با تنبیه کودکان بین خودتان و آن ها فاصله زیادی می‌اندازید و از تأثیر و نفوذتان بر روی آن ها می‌کاهید. تنبیه کودکان حتی ضریب هوشی آن ها را پایین می‌آورد، زیرا تا زمانی که به طور تمام و کمال احساس امنیت و مصون بودن از خطر نداشته باشند، ذهن‌شان برای یادگیری آزاد نخواهد بود. به زبان ساده تنبیه هرگز روشی مؤثر برای بار آوردن انسانی مسئولیت‌پذیر، باملاحظه و شاد نیست. تنبیه کودکان به طور کلی درس‌های نادرستی و نامناسبی به آن ها یاد می‌دهد.
روش های تنبیه مناسب برای کودکان:
۱-بسیار مهم است که در تنبیه کودکان خود، به کودک ابراز علاقه هم بکنید تا کودک بداند این رفتارنادرست باعث نشده که محبت شما نسبت به او کم شود. به عنوان مثال با حالت جدی و ناراحت به کودک خود بگویید: «با اینکه خیلی دوستت دارم، ولی این کارت رو اصلا دوست ندارم، تو خیلی بچه خوبی هستی ولی این کاری که کردی اصلا کار خوبی نیست.» وقتی در حالت تنبیه این جملات را به کار می‌بریم به کودک می‌گوییم که ما مشکلی با او نداریم و همیشه در هر شرایطی دوستش داریم ولی به خاطر کار اشتباهش ناراحتیم و بهتر است کودک بداند به خاطر چه موضوعی تنیبه شده.
۲- از کلام خود استفاده کنید. روبه‌روی کودک خود بنشینید و مستقیم در چشم‌های او نگاه کنید. داد نزنید، بلکه با صدایی جدی و محکم به او بگویید کاری را که انجام داده است، دوست نداشتید. حتما به کار زشت کودک اشاره کنید، نه این که خود او را مورد سرزنش و توهین قرار دهید.
رادیو قصه برای کودکان شما انواع داستان ها را به صورت قصه های کودکانه صوتی با صدای خاله سمینا آماده کرده است.